pitu pitu slow food

Pisałam tutaj już kilka razy, prezenty świąteczne robimy sobie sami, taki pełen hand made, każdy robi to co potrafi. Ten przepis właściwie jest bardziej Kuby niż mój, mój oryginalny wyglądał nieco inaczej, wspólnie "dosmaczając" masę doszliśmy do tych proporcji. Teraz Kuba, aby odciążyć zakręconą żonę, robi pralinki sam. Jest to pozycja obowiązkowa w naszym koszu prezentowym, myślę że gdyby kiedyś się nie pojawiły, rodzina mogłaby się obrazić.

Pralinki rumowe

Gdy ja ostatnie dwa tygodnie spędzam w swojej kocowo - kołdrowej norce, starając się wrócić do żywych, Kuba jest w swoim żywiole, piecze ciasta, ciasteczka, gotuje obiady i ogarnia kuchnię. To już chyba oficjalne, do ekipy pitupitu dołączy nowy bloger - mój mąż:)
Ale zanim to nastąpi, musimy przygotować świąteczne prezenty last minute, bo grudzień mi umknął.
Jeśli podobnie jak ja, w tym roku "nie ogarniacie" a brak śniegu spowodował totalny brak świątecznego zapału ten i wiele innych szybkich przepisów na prezenty znajdziecie w ebooku który przygotowałam wspólnie z blogerami codzisw.menu

Pierniczki last minute

W tym roku przygotowania świąteczne zaczynają się u mnie z opóźnieniem, mnóstwo planowania, ale nadal zero działania.
jeśli podobnie jak ja, z braku czasu i świątecznego nastroju (gdzie jest śnieg?!) prezentami zajmiecie się na ostatnią chwilę, przedstawiam wam najłatwiejszy pomysł na świecie. Wystarczy fajny słoik do zapakowania, albo małe słodkie pudełeczko, piekarnik i godzina na zrobienie:)
Jako dopełnienie prezentu możecie dodać słoiczek powideł śliwkowych, beziki idealnie zagryza się łyżką tych pyszności.

Ten i wiele innych pomysłów na jadalne prezenty znajdziecie w ebooku który stworzyliśmy razem z ekipią codzisw.menu oraz DUKA Polska

Korzenne beziki

6.12 - wielkie planowanie i małe domowe przyjemności, czekoladowe lizaki w skarpetach przy łóżku o poranku, czy adwentowy kalendarz od babci z wyjedzonymi właściwie już wszystkimi czekoladkami (zostawiam sobie tylko 24.12:)).

Potem 15.12 - moje urodziny, jak zwykle upiekę sobie tort, zrobię coś co lubię, ot takie małe urodzinowe przyjemności.. a później, później to już mrugnięcie okiem i święta.

W moim kalendarzu Mikołajki są więc dniem, gdy powinnam już wszystko zaplanować, rozpisać i zacząć szykować. Dlaczego? ponieważ w naszej rodzinie prezenty robimy home made. Stąd powstał pomysł do stworzenia ebooka. Razem z grupą blogerów do której miałam przyjemność ostatnio dołączyć, stworzyliśmy świąteczną, prezentową książkę kucharską, jako nasz grudniowy prezent dla Was.

Zaczyna się sezon na pomarańcze i mimo że w tym czasie mogłabym jeść tylko pomarańcze z cynamonem i popijać sokiem z czerwonych sycylijskich pomarańczy, raz na jakiś czas, pokuszę się o coś bardziej skomplikowanego. Takim daniem jest to, ryż jest dodatkiem nieobowiązkowym, można zjeść warzywa w sosie same, lub z dowolnym dodatkiem, ja jednak uwielbiam ryż.
Przepis możecie znaleźć również na stronie z którą od niedawna współpracuję:) codzisw.menu

a ja biegnę knuć dalej mikołajkowe niespodzianki :)




do przygotowania używam:
piekarnik, naczynie żaroodporne, mały garnuszek

przepis:
kubek ugotowanej ciecierzycy (może być z puszki)
1 spora pomarańcza
5-6 marchewek
1 ząbek czosnku
3/4 łyżeczki posiekanego imbiru
1 łyżeczka sosu sojowego
szczypta mąki ziemniaczanej
4 łyżki wody
sól
pieprz
oliwa

do podania
ryż
sezam
1 mały por

Zaczynam od przygotowania warzyw, osuszoną cieciorkę wrzucam do naczynia żaroodpornego, dodaję obraną i pokrojoną na 0,5-1cm kawałki, posypuję pieprzem i solą, a następnie skrapiam oliwą.  Wstawiam do piekarnika nagrzanego do 190 st i piekę około 30 minut, od czasu do czasu mieszając. Marchewka powinna być miękka ale nie rozgotowana, a cieciorka lekko przyrumieniona.
Z umytej pomarańczy ścieram skórkę i odkładam na bok, a następnie wyciskam sok. Do niewielkiego garnka wlewam sok z pomarańczy, sos sojowy, wodę, dodaję posiekany czosnek i imbir. Mieszam wszystko i chwilę gotuję, żeby smaki się wymieszały, na koniec dodaję skórkę oraz szczyptę mąki ziemniaczanej i mieszam, aż sos lekko zgęstnieje. Warzywa mieszam z sosem, układam na ryżu i posypuję sezamem oraz posiekanym drobno porem.

Smacznego!

Już kilka razy zaczynałam podobnie notkę na blogu, ale czasami nie da się inaczej, po prostu, proste rzeczy cieszą najbardziej. Pomyślicie, ryż, soczewica i cebula, biednie. Ci co doceniają możliwości cebuli pewnie już wiedzą, ci którzy cebulę nadal raczej na pomidorze (uwielbiam!), może polubią, może docenią trochę bardziej? bo cebula nie jest banalna proszę państwa. Uwielbiam to, jak cebula mimo że ma przecież całkiem wyrazisty smak, zmienia się w zależności od dodatków. Kocham cebulę, i taką na pomidorze, albo na pajdzie świeżego chleba z  prawdziwym masłem (mlask!), kocham ją jako dodatek, uwielbiam ją jako zupę, czy pieczoną (przepis wkrótce), jest cudowna jako baza sosów i lekki dodatek. A tu, jest wspaniała, na równi z soczewicą (uwielbiam zieloną soczewicę, mogę ją jeść garściami) i cudownym sypkim ryżem.

ryż z zieloną soczewicą

Czasami lubię proste smaki,  same warzywa, czysta przyjemność. Wiem jednak że nie wszyscy są przyzwyczajeni do braku soli, czy braku przypraw, dlatego daję wam bazę, zupę którą zazwyczaj jem bez dodatków, ale którą możecie dowolnie przyprawić, w zależności od nastroju (wszystkie dodatki sprawdzone!:)
marchewka i batat. tak po prostu.

marchewkowo - batatowa zupa

do przygotowania używam:
garnek z grubym dnem, blender

przepis:
5 średniej wielkości marchewek
2 średnie bataty
1 por (biała część)
700ml bulionu (robię bulion t ak jak w tym przepisie i mrożę w pojemniczkach)
1 łyżka masła (w opcji wegańskiej można pominąć masło)
1 łyżka oliwy
sól, pieprz

wersja 1:
łyżeczka posiekanego imbiru
sok z 1 limonki

wersja 2:
czarnuszka

wersja 3:
1/2 łyżeczki słodkiej wędzonej papryki
1/3 lyżeczki chili

Wszystkie warzywa myję, obieram i drobno kroję. W garnku rozgrzewam oliwę z masłem, wrzucam pora chwilę smażę, następnie dodaję pokrojoną marchewkę i bataty. Mieszam i smażę około 4-5 minut. Na koniec dodaję bulion, gotuję całość aż warzywa zmiękną, wtedy wszystko rozdrabniam blenderem. Jeśli zupa jest zbyt gęsta dodaję odrobinę wody, doprawiam pieprzem i odrobiną soli.
Podaję z natką pietruszki.. bo lubię.

*jeśli wybieracie którąś z wersji, dodajemy przyprawy na koniec, nie licząc wersji z imbirem, imbir dodajemy razem z marchewką i batatem.

Smacznego!

Są takie dni, gdy tylko domowa zupa ogórkowa może nam pomóc. I to jest taki dzień.
Przepisów na zupę ogórkową jest dokładnie tyle, ile osób gotujących ją. Dołożę też i swój, bo jest szybki i prosty gotowanie zupy zajmuje tyle ile ugotowanie ziemniaków, a efekt jest cudowny. Maślana, gęsta, sycąca zupa, to jest to o czym marzę w takie dni, gdy wydarzenia na świecie, pogoda i dosłownie wszystko, krzyczy by schować się pod kocem i nie wychodzić.

szybka zupa ogórkowa

kalafior, to dopiero wdzięczne warzywo, idealne na surowo, gotowane, pieczone, mielone. Zastępuje spód do pizzy, kaszę w tabbouleh, mięso w kotletach;)  i zawsze poprawia humor gdy zjadam go ugotowanego z podsmażoną na maśle bułką tartą. Warzywo cud. Skoro więc nadaje się do wszystkiego, to czemu nie steki?;)





do przygotowania używam:
piekarnik

przepis:
jeden średni kalafior
pół szklanki cieciorki (może być gotowana lub z puszki)
pęczek natki pietruszki
cytryna wraz ze skórką
oliwa
1/2 łyżeczki wędzonej słodkiej papryki
1/2 łyżeczki chili
1/2 łyżeczki suszonej natki
sól
pieprz
1/2 papryczki chili
łyżka sezamu

Piekarnik nagrzewam do 185 st, kalafiora obieram z liści i kroję dużym nożem, na około 1 cm plastry, tak żeby powstały duże steki, jeśli coś opadnie, też oczywiście wykorzystuję.
w miseczce mieszam 1-2 łyżki oliwy, suszone chili, wędzoną paprykę i suszoną natkę, dodaję cieciorkę i mieszam, aby każde ziarenko było obtoczone w tłuszczu i przyprawach.
Na blachę wysypuję cieciorkę i układam plastry kalafiora. Każdy plaster smaruję pędzlem z oliwą z obu stron. Posypuję wszystko solą i pieprzem, piekę przez około 25-30minut, aż do zrumienienia cieciorki i kalafiora.
Gdy kalafior jest już upieczony układam go na talerzu, dodaję cieciorkę. W miseczce mieszam sok z 1/2 cytryny, dwie łyżki oliwy, skórkę z cytryny, natkę pietruszki, sezam i posiekaną papryczkę chili. Polewam cieciorkę i kalafiora dressingiem i zjadam.

Smacznego!

Miał być film z przygotowywania tego placka, ale dni są co raz krótsze, bałagan w kuchni co raz większy  i mimo że od postanowienia że zrobię film, upiekłam ten placek już 3 razy filmu nie ma, i chyba niestety, na razie nie będzie.  Ale mam nadzieję że sam przepis i zdjęcia też dadzą radę, i sprowokują was do upieczenia ciasta, bo przecież nie ma nic lepszego niż ciepła herbata i kawałek pachnącego cynamonem ciasta, zwłaszcza w takie dni jak dziś, szare, deszczowe i zimne.



do przygotowania używam:
piekarnik, forma do placka nie mniejsza niż 22cm, wałek

przepis:
na ciasto
450g mąki pszennej
220g zimnego masła
szczypta soli
zimna woda (mniej więcej 6-10 łyżek)
2 łyżki cukru

nadzienie
4-5 jabłek - najlepiej antonówek
3-4 gruszki
4 łyżeczki cynamonu
4 łyżeczki brązowego cukru


1 jajko
1 łyżka zimnej wody
1 łyżka cukru 

Przygotowania zaczynam oczywiście od ciasta, mąkę mieszam z pokrojonym zimnym masłem, cukrem i solą, aż powstanie coś jakby kruszonka, następnie dodaję wodę i wyrabiam ciasto. Gdy jest już gładkie, wałkuję je na dwa płaty jeden trochę większy, na spód formy. Ponieważ foremkę na ciasto mam bez wyjmowanego dna czy odpinanych boków, wycinam z papieru do pieczenia koło, i kładę na dno foremki, następnie wkładam płat ciasta wyklejając dno i boki,  zostawiając margines na wierzchu  tak, aby potem można było dokleić również wierzchnią warstwę ciasta. Odstawiam do lodówki, razem z drugim płatem ciasta który przyda się do przykrycia ciasta, na jakieś 15 minut. W tym czasie w osobnej miseczce mieszam cukier z cynamonem, a obrane jabłka i gruszki kroję na cienkie plasterki, wycinając wcześniej gniazda nasienne.

Piekarnik nagrzewam do 180st, termoobieg.

Na schłodzone ciasto rozsypuję około łyżeczki mieszanki cynamonowo cukrowej, i układam warstwę jabłek, posypuję znów mieszanką i powtarzam, aż ułożę wszystkie jabłka, na samą górę układam gruszki i posypuję pozostałym cukrem, całość przykrywam pozostałym płatem ciasta, sklejając je na krawędziach, dociskam widelcem, na środku placka robię małe nacięcie. Placek smaruję roztrzepanym jajkiem z łyżką zimnej wody i posypuję cukrem o możliwie największych kryształkach.
Piekę około 40-50minut aż ciasto się zarumieni.

Smacznego!

Październik przyszedł z zaskoczenia i równie niespodziewanie się skończył. Przemknął okropnie szybko, nie zostawiając mi zbyt wiele czasu na to co lubię najbardziej, blogowanie, gotowanie, knucie.

To nie jest mój pierwszy blog. Tak naprawdę jest to mój .. trzeci blog. Gdzieś, głęboko te poprzednie mam schowane, kulinarno rękodzielnicze, pierwsze, niedorosłe i przegadane:) Ale przepisy z tamtych blogów zostały, zapisane głęboko i taki przepis z okazji Światowego Dnia Makaronu dziś wam zaserwuję.

przepis i zdjęcia mają już kilka lat.. :)

do przygotowania używam:
głębsza patelnia z grubym dnem, garnek do gotowania makaronu, stolnica i wałek / maszyna do makaronu

przepis:
na makaron
450-460g mąki pszennej
4 średnie jajka
1 - 1,5 łyżeczki szafranu
2 łyżki wrzącej wody
4 łyżki oliwy
1 łyżeczka kurkumy

na sos
100 g masła
2 łyżki oliwy
1 spora cebula
1 łyżeczka mielonego imbiru
1 łyżeczka słodkiej papryki
1 łyżeczka cynamonu
1 łyżeczka pieprzu cayenne
1/2 łyżeczki kurkumy
1/4 łyżeczki gorczycy białej
odrobina suszonego chili
garść natki pietruszki
garść kolendry
kilka listków mięty


Przygotowania zaczynam od makaronu, szafran zalewam wrzącą wodą i odstawiam na kilka minut. W robocie (lub ręcznie jak ktoś lubi;)) wyrabiam ciasto na makaron z dodając wodę z szafranem. Ciasto wychodzi nieco lepkie, ale nie zrażajcie się. Ciasto odstawiam do lodówki na pół godziny.

Gdy ciasto już się schłodzi, rozwałkowuję i kroję na makaron. Zaczynam też przygotowanie sosu.
Na patelni z grubym dnem rozgrzewam masło z oliwą, dodaję przyprawy (bez natki i mięty), a następnie posiekaną cebulę i duszę wszystko kilka minut, aż cebula zmięknie. Mieszam wszystko dokładnie i odstawiam. Gdy cebula z przyprawami się dusi, wstawiam wodę na makaron, gotuję go około 3 minut, następnie przelewam zimną wodą. Dodaję makaron na patelnię i mieszam dokładnie. Na koniec dodaję natkę, kolendrę i miętę. mieszam i podaję.

Smacznego!

Powtarzam się, znów, ale kocham weekendowe śniadania. Leniwe, rodzinne, pyszne.

Często jak jestem w sklepie, i widzę bataty w promocji zachowuję się jak minionki na widok bananów. Robię wielkie oczy i powtarzam "bataty!". Czyli generalnie domyślacie się, że lubię;) Zjadam je we wszystkich możliwych formach, pieczone, gotowane, w zupie i w sałatce. Do tej listy dochodzi kolejna nowość, zjadam je w sosie. Obłędnie dobrym sosie:)


do przygotowania używam:
piekarnik, blender, garnek

przepis:
2 bataty
2 szalotki
2 ząbki czosnku
2 łyżki mascarpone
woda z makaronu
sól
pieprz
1 łyżeczka octu balsamicznego
tymianek
1/2 papryczki chili
1/2 szkalnki passaty

makaron - ja zjadłam z fettuccine
ewentualnie parmezan do posypania

Bataty obieram i kroję w grube plastry (2-3cm), szalotki kroję w ćwiartki, układam na blasze wyłożonej papierem do pieczenia, polewam lekko oliwą i posypuję pieprzem, solą i szczyptą tymianku, na blachę wrzucam też ząbki czosnku (w łupinkach) wszystko mieszam, żeby składniki pokryły się oliwą. Wstawiam do piekarnika nagrzanego do 180 stopni,  po 10-15 minutach wyjmuję ząbki czosnku (powinny być miękkie), szalotki i bataty piekę do miękkości batatów, tj. jeszcze około 15 minut.
Gdy bataty w piekarniku dochodzą mogę zacząć już gotować makaron.
W misie blendera umieszczam pieczone bataty, szalotki, wyciskam z łupinek czosnek i dodaję pozostałe składniki. Ucieram wszystko na gładką masę, dodając tyle wody z makaronu aby sos nabrał odpowiedniej konsystencji.
Mieszam makaron z sosem, posypuję parmezanem i świeżym tymiankiem i zjadam.

Smacznego!

A takie robione z niczego, z przypadku gdy jesteś super głodna to już totalne mistrzostwo.
To jeden z takich przypadków, zapiekanka zrobiona na szybko, w biegu, okazała się strzałem w dziesiątkę i już kilka razy pojawiała się u nas na stole. Sam proces przygotowania zajmuje niedużo czasu, a efekt, mniam!
Jeśli więc tak jak ja, macie na dziś dużo planów, ale nie obejmują one wielkiego gotowania, zróbcie tą zapiekankę, warto!
To nie jest zapiekanka na przyjęcie, ale na normalny, domowy obiad jest cudowna.



do przygotowania używam:
piekarnik, garnek

przepis:
pół opakowania makaronu (użyłam rigatoni i ten typ polecam)
1 średnia cukinia
10 sporych pieczarek
1 szalotka
1,5 -2 szklanki passaty pomidorowej
2 łyżki ricotty
1 ząbek czosnku
pieprz,
sól
2 łyżeczki tymianku
1/2 łyżeczki lubczyku
kawałek papryczki chili
oliwa

Przygotowania zaczynamy od ugotowania makaronu. Gdy ten się gotuje, pieczarki i cukinię kroję na cienkie plasterki (cukinię polecam zetrzeć na szatkownicy), a szalotkę w piórka.
W małym garnuszku rozgrzewam 2 łyżki oliwy, dodaję czosnek i zioła, a gdy wszystko się podsmaży, dodaję passatę pomidorową i mieszam z ricottą. Dodaję sól i pieprz do smaku.
Ugotowany makaron przekładam do żaroodpornego naczynia, mieszam z warzywami a na koniec zalewam sosem - warto zalać tak by kawałki makaronu nie wystawały ponad sos (jeśli sos jest za gęsty i jest go za mało, można dodać trochę wody, ale nie za dużo)
Wstawiam do piekarnika i zapiekam w 180 stopniach około 20 - 30minut (aż cukinia i pieczarki lekko zmiękną).
Zjadam ze świeżą bazylią.

Oczywiście możecie zapiekankę posypać serem, obłożyć kawałkami mozzarelli, jednak dla mnie sos z ricottą "robi robotę" i nie potrzebuję już nic więcej.

Smacznego!

Wrzesień minął dziwnie, najpierw mocno domowo. Dni spędzałam na gotowaniu, przecieraniu i pasteryzowaniu. Często z nogą w górze, bo jeszcze bolała i nadal niestety boli. Więc mimo że kulinarnie intensywnie to też nieco leniwie. Z kotem na kolanach i słońcem wpadającym do kuchni. Potem wróciłam do pracy, wiecie jak się wraca do pracy po 5 tygodniach nieobecności? ciężko.
I tak trochę kolejne notki zawisły gdzieś w przestrzeni, utknęły na karcie od aparatu albo w mojej głowie. Ale wrócę, muszę się tylko trochę ogarnąć.

Tymczasem krótkie podsumowanie września:

Przygotowując się do konkursu nie spodziewałam się że będzie tak trudno. Mimo stosunkowo niewielkiej ilości zgłoszeń, podjęcie decyzji było i tak niezwykle trudne. Chętnie przyznałabym nagrody wszystkim, ale podobno tak nie można. To wina Kuby, on mówi że nie można:)



tarararam, pierwsze miejsce i i książka leci do:
Smaki natury za Gryczankę, mimo że nie jestem fanką kaszy gryczanej (to mało powiedziane) pomysł miksowania namoczonej kaszy spodobał mi się na tyle, że przetestuję! super sprytny pomysł:)
komentarz:
Sycące, rozgrzewające, energetyzujące, odżywcze -> GRYCZANKA
Prościzna w przygotowaniu. Pobijam nawet Oliwera. Kaszę gryczaną namoczoną przez noc (nie trzeba gotować! hehe) płuczemy i wrzucamy do blendera. Miksujemy z filiżanką mleka roślinnego, mango i wanilią (pycha połączenie!). Dla efektu wizualnego warstwa zielona: jarmuż + banan, warstwa fioletowa: banan + borówka. Warstwy są tylko dodatkową propozycją podania. Można pozostać przy samej kaszy i mango lub samej kaszy, banan i borówka lub samej kaszy, banan i jarmuż. Dodatkowych kalorii i składników odżywczych dostarczy dodatkowo dodanie nasion, orzechów, suszonych owoców, superfoodsów.
Efekt końcowy: wychodzi gęsty pudding, gotowy w 5 minut. Kasza gryczana, mango i borówka mają właściwości żelujące co tworzy konsystencję gęstego budyniu. Dodatkowo to danie ma wiele odżywczych składników. Podczas gotowania wiele się traci. Raz na jakiś czas dobrze jest zjeść coś w power fullem :) ;) życzę wszystkim smacznego"

wyróżnienie otrzymuje:
Skład dobrych wartości za pomysł na moje śniadania do pracy! sprytne i szybkie danie, w dodatku musi być pyszne! nie może być inaczej:)
No to czas na sprytny, ojcowski sposób :)
komentarz:
"Jest super łatwy i przygotowanie zajmuje tylko kilka minut: wymieszaj twarożek, miód i cynamon w małej misce. Jeśli lubicie masło orzechowe można je dodać, co nada ciekawy smak i aromat. Rozsmaruj wszystko na torilli (ew. zwykłym naleśniku). Połóż banana na środku i zwiń. Podsmaż na patelni z obu stron, aż stanie się chrupiący z wierzchu i lekko roztopiony wewnątrz.
Genialne, prawda? Jako deser – ciepły, chrupiący i słodki, ale można je podawać także na śniadanie np. dla dzieci do szkoły. Wystarczy zawinąć tortille w folię aluminiową,
która utrzyma ciepło i włożyć do pojemnika na drugie śniadanie.
Mmm... Smacznego!
- Dominik
ps. chyba zgłodniałem wiec czuje, że zaraz zrobie wpis na blogu z tym przepisem ;)"


Wszystkim bardzo dziękuję za przesłane zgłoszenia, a zwycięzcom serdecznie gratuluję!
Zapraszam wszystkich do kolejnych konkursów, a zwycięzców proszę o zgłoszenie się na kontakt@pitupituslowfood.pl w celu ustalenia sposobu przesyłki!:)

Tak naprawdę nie lubię jajek, ale raz na jakiś czas "mam smaka". Wtedy zajadam się pastą jajeczną, jajkiem nan twardo z majonezem, sadzonym lub jajecznicą. Każdy ma jakąś swoją ulubioną, jedni lubią z dodatkami inni bez. Jedni lubią suchą na wiór inni z ledwo ściętym jajkiem. Ja na przykład mam sentyment do suchej na wiór, takiej jak robił mi tata na wakacjach gdy byłam mała, z podsmażoną (często również na wiór) kiełbaską, miło ją wspominam. Przez wiele lat z resztą taką jajecznicę jadłam, suchą, przesmażoną. Aż pewnego dnia, zrobiłam ją inaczej. To nie jest jajecznica, to boski jajeczny mus, delikatny o cudownym smaku. Najlepsza. I mimo że sentyment do tej suchej pozostał, to gdy mam ochotę na jajka, robię właśnie tą. Jest niesamowita, kremowa i cudowna, warto chociaż raz spróbować:) ja zjadam ją często jako pastę do kanapki.
Dziś proponuję ją z dodatkiem kurek.



do przygotowania używam:
garnek z grubym dnem, szpatułka do mieszania, patelnia do kurek

przepis:
jajecznica
2 jajka
1 łyżka masła
1 łyżeczka śmietany
sól

kurki
garść kurek
1 szalotka
1 łyżka masła
kilka kropel oliwy
sól
pieprz

Przygotowanie zaczynam od kurek, na patelni rozgrzewam masło z odrobiną oliwy, gdy tłuszcz się rozgrzeje dodaję posiekaną szalotkę i smażę aż do zeszklenia. Dodaję oczyszczone i pokrojone na mniejsze kawałki kurki, smażę chwilę. Gdy kurki trochę się przysmażą, dodaję sól i pieprz i smażę jeszcze kilka minut na małym ogniu.

Zabieram się za jajecznicę, do garnuszka z grubym dnem wkładam masło i jajka jednocześnie, i powoli podgrzewam. W robieniu tej jajecznicy ważne jest aby mieć wygodną szpatułkę lub łyżkę, taką która będzie zbierać jajka z każdego zakamarka garnka. Jajecznicę cały czas mieszam, nawet zanim masło się roztopi. Gdy masa zaczyna się powoli ścinać zdejmuję na chwilę garnek, cały czas mieszając dokładnie, powtarzam tą czynność aż jajecznica będzie gotowa. W tym zdejmowaniu garnka z palnika, chodzi o to żeby garnek nie nagrzewał się za bardzo i żeby jajka bardzo spokojnie się ścinały, to dzięki temu jajecznica jest taka kremowa. Całość trwa około 5-10 minut. Gdy jajka są już prawie gotowe, dodaję śmietanę i sól do smaku i jeszcze chwilę podgrzewam (cały czas mieszając). Gdy jajecznica jest gotowa dodaję przygotowane wcześniej dodatki - w tym przypadku kurki. Zjadam od razu.

Smacznego!

Gofrownica to nie jest urządzenie którego często używam, leży na dnie szafki, przykryta stertą świątecznych foremek i innej masy rzeczy które wyjmuję raz do roku albo i nie, to chyba o czymś świadczy? Nie używam jej bo klasyczne gofry to nie to, tzn tak, są fajne, zwłaszcza nad morzem, do wieczornego spaceru, ale tak w domu, nie, to nie to. Jedyne gofry jakie zrobiłabym w domu to cynamonowe, drożdżowe, takie jak w latach 90 były na każdym rogu dworca centralnego (o mamo! jak tam wtedy bosko pachniało!). Te drożdżowe bym zrobiła i zjadła, ale niestety do dziś nie udało mi się odtworzyć tego smaku.. może to była magia czasu.. No więc stała ta biedna gofrownica, niekochana i zapomniana przez długi czas… do czasu, aż doznałam natchnienia (w wannie, jak zwykle, to idealne miejsce na natchnienie!). Gofry wytrawne, takie z serem, ziołami, na których bez problemu umieszczę tonę czosnku i masę innych rzeczy. Tak powstały te cuda, mocno ziołowe, lekko serowe, z dodatkiem pomidorów i czosnku są idealną pozycją śniadaniową w weekendy.

Nie jadamy kanapek, nie jadamy właściwie śniadań (nie licząc weekendowych), więc trudno mi powiedzieć że to nasza śniadaniowa pasta kanapkowa, ale może dla was taka będzie?.
Oboje z Kubą jesteśmy typem, który raczej zje cały słoik takiej pasty, niż posmaruje nią kanapkę. Ale ta pasta, mimo że jest ekstra ze słoiczka, zasługuje też na swoje 5minut na Waszej kanapce. Z dodatkiem świeżej kolendry, może pokrojonego chili?, na ciemnym pieczywie będzie wprost obłędna.
Myślicie że połączenie dyni, korzennych przypraw, czosnku to dziwny pomysł? och nie, to jeden z najlepszych!


ps. pamiętajcie o konkursie! 



do przygotowania używam:
blender/robot kuchenny, piekarnik

przepis:
1 średniej wielkości dynia Hokkaido
1 duży ząbek czosnku
1 łyżeczka cynamonu
1 łyżeczka przyprawy do piernika (ja najbardziej lubię mieszankę firmy Kamis)
1 łyżka tahini*
sok z połowy cytryny
1,5 łyżeczki ostrej papryki
oliwa
woda
pieprz
sol

*pastę tahini możecie kupić lub zrobić samemu, prażąc ziarna sezamu, a następnie w blenderze ucierając je na pastę z olejem roślinnym w stosunku 2:1 (2 miarki sezamu, 1 miarka oleju).

Zaczynam od przygotowania puree z dyni, robię to dokładnie tak samo jak tu, czyli pokrojoną i skropioną oliwą dynię piekę w 180 st aż zmięknie (około 30 minut), ale tym razem dyni nie obieram ze skórki. Upieczone i ostudzone kawałki dyni wrzucam do robota kuchennego z dodatkiem czosnku, soli i 1-2 łyżek oliwy i miksuję na gładką masę. Jeśli całość jest zbyt gęsta (że widelec stoi;)) dodaję trochę wody aby uzyskać odpowiednią konsystencję. Do masy wyciskam sok z cytryny, dodaję tahini, przyprawę do piernika, cynamon, pieprz i ostrą paprykę. Miksuję raz jeszcze. Przechowuję w lodówce.

Smacznego!

To że w nazwie bloga występuje słowo slow, nie oznacza, że w tygodniu, po pracy nie marzę o tym żeby obiad zrobił się sam, w pięć minut;) Marzę by był smaczny, zdrowy. By nie zawierał gotowych nędznej jakości półproduktów, lub by nie składał się z mrożonej pizzy(żartuję, fu, od lat nie jadłam takiej pizzy!);)
W takich przypadkach, jak zabraknie czasami pomysłu (a przecież wszystkim nam się to zdarza!) wtedy na ratunek przychodzi Jamie, nie tylko w swojej wersji 30 minut i 15 minut, ale i wszystkie inne jego książki, które pokazują jak łatwo przygotować zdrowy domowy obiad.
Zawsze będę się przyznawać do mojej miłości do Jamiego, jeśli więc na pitupitu pojawia się konkurs, to co innego, jak nie książka Jamiego powinna być nagrodą?:)



Tak więc zaczynamy nasz post konkursowy:)
Do udziału w konkursie zapraszam wszystkich, będzie mi oczywiście niezmiernie miło jeśli polubicie pitupitu na facebooku, lub dodacie blog do swoich obserwowanych, ale nie jest to warunek konieczny, chociaż na pewno pomoże wam to w śledzeniu nowości w świecie pitupitu.

Znacie to? na fb ktoś udostępnia 3 sekundowy filmik jak super łatwo obrać: granaty, awokado, jajko, arbuza.. mówisz, wow! ja też mogę łapiesz za łychę, szklankę, słoik czy ostry nóż i zabierasz się do pracy.. tylko po to, żeby się przekonać że to straszna ściema;)
Ściemnianiu w filmikach z radosną muzyczką mówię zdecydowane nie! w związku z tym przedstawiam wam filmik z radosną muzyczką, pokazujący że tego się nie da zrobić;)

i moja paszcza gratis!


Follow my blog with Bloglovin

Nie wiem kiedy to się stało, ale sierpień już minął. To pewnie wina urlopu i nogi w ortezie, ale sierpień trwał zdecydowanie za krótko i było go dla mnie zdecydowanie za mało. Teraz witamy wrzesień, dla mnie to może nie jest jakieś wielkie wydarzenie, nie mamy jeszcze dzieci, nie chodzimy do szkoły, ale jednak, gdzieś tam w głowie nadal jest poczucie że wrzesień to początek nowego etapu.. może jednak tak jest?


tak czy siak, sierpień miał jednak kilka fajnych momentów, które prezentuję wam poniżej:)
Przede wszystkim jednak, sierpień przyniósł nam kanał na yt pitupitu, czas pokaże co z tego wyjdzie, na razie jest to dla mnie super wyzwanie i motywator do działania!

ps. pamiętajcie że możecie mnie śledzić na insta @smoczamatka

Oto i kolejny objaw mojej ciężkiej choroby psychicznej. Gołąbki.
Byłyby to całkiem zwyczajne gołąbki gdyby nie jedna drobna sprawa, robiłam je w 37 stopniowym upale, z zepsutą nogą (czyt. nie bardzo mogę stać dłużej niż 2 minuty, a nie bardzo umiem gotować na siedząco).
Ale czasami warto, dla tego smaku jak z dzieciństwa, jak u babci. Mimo że zawartość trochę inna. Przepisów na gołąbki pewnie tyle, ile osób je robiło, ja jednak trzymałam się mojego domowego pierwowzoru. Wiem że wiele osób robi nadzienie do gołąbków z wypełniaczem - ryżem. U mnie w domu nadzienie było jednak tylko mięsne, dlatego ja swoje zrobiłam tylko soczewicowe:)


do przygotowania używam
duży garnek z grubym dnem, patelnia, robot kuszenny / bledner / maszynka do mięsa do zmielenia nadzienia

przepis
główka białej kapusty
2 szklanki zielonej soczewicy
3 marchewki
1 cebula
3 łodygi selera naciowego
1 korzeń pietruszki
oliwa
sól
pieprz
koncentrat pomidorowy 2-3 łyżki

Soczewicę zalewam wodą i gotuję zgodnie z instrukcją na opakowaniu (a nawet rozgotowuję). W tym czasie z kapusty wycinam głąb, wkładam kapustę do garnka z wodą, dziurą do dołu. Gotuję około 10 minut, żeby liście zmiękły na tyle, by można je było łatwo zdejmować.
Warzywa kroję w drobną kostkę, na patelni rozgrzewam około 1-2 łyżek oliwy i wrzucam cebulę, gdy się zeszkli dodaję pozostałe warzywa, solę i zmniejszam ogień, smażę aż warzywa nabiorą bursztynowego koloru (takie długo podsmażane warzywa to też idealna baza do sosów i zup).
Gdy mam już wszystkie składniki gotowe, soczewicę z warzywami wrzucam do robota kuchennego i rozdrabniam na gładką masę, dodaję sporo pieprzu do smaku. Podgotowaną główkę kapusty obieram, całe liście zostawiając na gołąbki, a porwane czy pierwsze, zewnętrzne zostawiam do wyłożenia garnka i przykrycia gołąbków w gotowaniu. Z liści które będę używała do zawinięcia gołąbków nożem delikatnie "filetuję" zgrubienie na środku, im lepiej się je wytnie, tym łatwiej liść będzie się zwijał.
Z soczewicowej masy formuję małe kotleciki, umieszczam każdy na przygotowanym wcześniej liściu i zawijam jak krokiety, układam w garnku z szerokim dnem, na liściach kapusty, zawinięciem do dołu.
Gdy wszystkie gołąbki są gotowe (układam je w garnku ściśle żeby nie rozpadły się w gotowaniu), zalewam je wodą, tak aby woda je przykryła. Dla smaku część wody wylewam na patelnię na której wcześniej smażyłam warzywa, tak żeby zebrać wszystkie resztki warzyw i oliwę, dolewam do garnka z gołąbkami. Na wierzchu układam kilka liści kapusty i przykrywam garnek, duszę na małym ogniu aż kapusta będzie ugotowana - około godziny. Gdy gołąbki są już gotowe, do wody dodaję słoiczek koncentratu pomidorowego i mieszam dokładnie. Jeśli sos jest zbyt wodnisty, mieszam łyżkę mąki z odrobiną wody i dodaję taką mieszankę do sosu. Gotuję jeszcze chwilę, jeśli jest taka potrzeba do sosu dodaję sól, pieprz i odrobinę cukru (w zależności od koncentratu).

Smacznego!

Dynia to wdzięczny temat. W swojej karierze kulinarnej używałam dyni już chyba na wszystkie sposoby, nie wszystkie były udane;) ale smak dyni jest ekstra, nawet jeśli dyniowe kopytka przepływają mi przez palce.
W drodze na wakacje mijaliśmy całe pola dyniowe, dyniowe miasteczka w Austrii i na Słowenii, domyślacie się więc, że pierwszą rzeczą jaką dopadłam w sklepie po powrocie do domu była dynia. Ach!
Zacznijmy jednak od podstaw:) Bazą do naszego chili, jak i do wielu innych potraw będzie dyniowe puree. Trudno tu mówić o jakimkolwiek przepisie,  bo to po prostu upieczona dynia, ale zgodnie z moim postanowieniem pisania wam wszystkiego możliwie najdokładniej, oto przepis na puree z dyni:)



do przygotowania używam:
piekarnik

przepis:
dynia
1-2 łyżki oliwy

Dynię kroję na plastry(można też w kostkę, lub inne niewielkie kawałki), pozbywając się łyżką pestek i tego co pestki otacza. Skórkę zostawiam. Na papierze do pieczenia układam plastry dyni i smaruję je z obu stron lekko oliwą. Wstawiam do piekarnika, 180 stopni, około 20-30 minut, w zależności od wielkości kawałków. Najlepiej sprawdzać widelcem, dynia musi być miękka.
Upieczoną dynię zostawiam do ostudzenia. Następnie wrzucam do blendera, uprzednio pozbywając się skórki - jeśli dynia była upieczona tak jak powinna, skórka sama będzie odchodzić. Rozdrabniam dynię na dyniowe puree. Takie puree można przechowywać kilka dni w lodówce, zamrozić lub wsadzić w słoiczki i pasteryzować. Ja jednak robię je na bieżąco.

Jak mamy już gotowe puree możemy przejść do chili


do przygotowania używam:
głęboka patelnia lub garnek z grubym dnem

przepis:
1 cebula
2 ząbki czosnku
1 puszka pomidorów
1 szklanka puree dyniowego (szklanka taka duża, albo po prostu puszka po pomidorach)
1 puszka czarnej fasoli
1 puszka mieszanki białej / czerwonej fasoli i cieciorki
1 szklanka wody
1 łyżka kuminu
1 łyżka chili
oliwa
sól, pieprz

kolendra/ natka pietruszki / szypiorek do posypania

Cebulę i czosnek siekam drobno, wrzucam na rozgrzaną oliwę wraz z kuminem i 1/2 łyżki chili (pozostałą 1/2 łyżki dodaję na koniec, żeby "dosmaczyć" mniej lub więcej), całość podsmażam aż cebula się zeszkli, następnie dodaję pomidory, puree i fasole. Mieszam dokładnie, dodaję sól, pieprz i pozostałe chili do smaku. Gotuję około 15 minut.
Przed podaniem posypuję kolendrą, natką lub szczypiorkiem, w zależności od nastroju:)

Smacznego!